معرفی فیلم نوشفِراتو (Nosferatu)

فیلم نوشفِراتو (Nosferatu) محصول ۲۰۲۴ به کارگردانی رابرت اگرز، بازسازی جدیدی از یکی از کلاسیک های بی بدیل سینمای صامت، نه تنها یک داستان ترسناک خون آشامی است، بلکه کاوشی عمیق در ابعاد روان شناختی، تاریخی و هنری ژانر گوتیک محسوب می شود. این اثر سینمایی، با وفاداری به ریشه های خود و در عین حال افزودن لایه های معنایی جدید، به سرعت به یکی از موردانتظارترین و بحث برانگیزترین فیلم های سال تبدیل شده است که مخاطبان را به سفری وهم آلود در دل اروپای قرن نوزدهم دعوت می کند.

رابرت اگرز، که پیش تر با آثاری چون جادوگر (The Witch) و فانوس دریایی (The Lighthouse) مهارت خود را در خلق فضاهای غرق در جزئیات تاریخی و اتمسفرهای وهم آلود به اثبات رسانده بود، این بار با نوشفِراتو گامی بلندتر برداشته است. این فیلم نه تنها ادای دینی به نسخه نمادین ۱۹۲۲ فریدریش ویلهلم مورنائو و رمان دراکولای برام استوکر است، بلکه روایتی منحصر به فرد از وسوسه، عشق، مرگ و تباهی را به تصویر می کشد. اگرز با نگاهی وسواس گونه به جزئیات، از طراحی صحنه و لباس گرفته تا استفاده از تکنیک های نورپردازی الهام گرفته از سینمای اکسپرسیونیسم آلمان، توانسته است جهانی را خلق کند که همزمان زیبا، دلخراش و به شدت ترسناک است. او چگونه توانسته است این تعادل ظریف را بین احترام به میراث یک اثر کلاسیک و ارائه تفسیری نو از آن برقرار کند؟

شناسنامه فیلم: در ورای پرده های تاریک

فیلم نوشفِراتو (Nosferatu) در سال ۲۰۲۴، اوج تلاش های رابرت اگرز برای به تصویر کشیدن یکی از پرشورترین پروژه های سینمایی اش به شمار می رود. این اثر که در ژانرهای ترسناک گوتیک، درام رمانتیک و تاریخی جای می گیرد، محصول کشور ایالات متحده آمریکا است. اگرز در این فیلم، اقتباسی آزاد از رمان کلاسیک دراکولا اثر برام استوکر و نیز ادای دینی به فیلم صامت نوشفِراتو: سمفونی وحشت (۱۹۲۲) ساخته فریدریش ویلهلم مورنائو را ارائه می دهد. این بازسازی نه تنها به ریشه های خود وفادار است، بلکه با نگاهی مدرن، لایه های جدیدی از وحشت روان شناختی و زیبایی شناسی بصری را به آن می افزاید.

از ایده تا پرده: داستان ساخت و چالش های اگرز

پروژه ساخت نوشفِراتو داستانی طولانی و پر فراز و نشیب دارد که به سال ۲۰۱۵ و پس از اکران موفق جادوگر بازمی گردد. رابرت اگرز همواره این فیلم را پروژه رؤیایی خود توصیف کرده و تمایل شدیدی برای کارگردانی آن داشته است. با این حال، به دلیل چالش های تولید و برنامه ریزی، او تصمیم گرفت ساخت آن را به تعویق بیندازد و پیش از آن به سراغ پروژه های دیگری چون فانوس دریایی و مرد شمالی برود. این تأخیرها، اگرچه طولانی بودند، اما به اگرز فرصت دادند تا دیدگاه خود را برای نوشفِراتو به دقت پرورش دهد و تیم مناسبی را گرد هم آورد.

در طول مراحل پیش تولید، تغییراتی در تیم بازیگران اصلی نیز رخ داد. آنیا تیلور-جوی، که سابقه همکاری موفقی با اگرز در جادوگر و فانوس دریایی داشت، ابتدا قرار بود در این فیلم ایفای نقش کند، اما به دلیل تداخل برنامه ها مجبور به کناره گیری شد. در نهایت، در سپتامبر ۲۰۲۲، بیل اسکاشگورد و لیلی-رز دپ به عنوان بازیگران اصلی انتخاب شدند و ماه بعد نیکلاس هولت نیز به جمع آن ها پیوست. حضور ویلم دفو، آرون تیلور-جانسون و اما کورین در اوایل سال ۲۰۲۳ تکمیل کننده این گروه بود. فیلمبرداری عمدتاً در استودیوهای باراندوف پراگ در جمهوری چک، بین فوریه و می ۲۰۲۳ انجام شد و با دقت و وسواس خاص اگرز در بازسازی فضای قرن نوزدهم همراه بود.

دیدگاه اگرز درباره بازسازی این اثر، تنها تقلید از نسخه اصلی نیست، بلکه ادای احترام به آن همراه با نوآوری است. او به دنبال این بود که روح اثر مورنائو را حفظ کند، اما در عین حال، نوشفِراتوی خودش را با امضای هنری منحصر به فرد خود بسازد؛ اثری که همزمان هم برای مخاطبان کلاسیک دوست جذاب باشد و هم برای نسل جدید سینماگران و علاقه مندان به ژانر وحشت، حرفی تازه برای گفتن داشته باشد.

چهره های وحشت و وسوسه: معرفی بازیگران و نقش آفرینی ها

یکی از نقاط قوت اساسی نوشفِراتو (۲۰۲۴)، بازی های درخشان و تأثیرگذار تیم بازیگران آن است که به عمق بخشی شخصیت ها و خلق اتمسفر وهم آلود فیلم کمک شایانی کرده است. رابرت اگرز با انتخاب های هوشمندانه خود، توانسته است چهره های جدیدی از شخصیت های کلاسیک این داستان را به نمایش بگذارد.

کنت اورلاک (بیل اسکاشگورد): تجسمی نو از شر مطلق

بیل اسکاشگورد در نقش کنت اورلاک، تفسیری کاملاً جدید و به یاد ماندنی از خون آشام کلاسیک را ارائه می دهد. او نه تنها با گریم سنگین و فیزیک خاص خود، تصویری ترسناک و منزجرکننده از اورلاک را مجسم می کند، بلکه با حرکات آهسته، نگاه های خیره کننده و صدایی عمیق، لایه های روان شناختی پیچیده ای را به این شخصیت می افزاید. اورلاکِ اسکاشگورد، بیش از آنکه یک هیولای صرف باشد، موجودی تنها، نفرین شده و پر از اشتیاق های سرکوب شده است که در عین حال، نمادی از شرارت محض و وسوسه ای اجتناب ناپذیر محسوب می شود. نقش آفرینی او ادای احترامی به ماکس شرک در نسخه ۱۹۲۲ است، اما با ظرافت هایی مدرن که چالش های بازآفرینی یک نماد را به خوبی پشت سر می گذارد.

الین هاتر (لیلی-رز دپ): قربانی، عاشق و رقصنده با سایه ها

لیلی-رز دپ در نقش الین هاتر، قلب تپنده و محور اصلی درام روان شناختی فیلم است. الین زنی جوان و حساس است که ناخواسته درگیر دنیای تاریک و شیطانی اورلاک می شود. دپ با بازی قدرتمند خود، کشمکش های درونی الین بین معصومیت، عشق به همسرش توماس و کشش مرموز به سمت تاریکی و اورلاک را به شکلی ملموس و تأثیرگذار به نمایش می گذارد. تمجیدهای فراوانی از بازی دپ، به ویژه در لحظات اوج و سکانس های پایانی که نیازمند انتقال احساسات پیچیده و عمیق هستند، صورت گرفته است. او به خوبی توانسته بار عاطفی سنگین داستان را به دوش بکشد و تماشاگر را با خود همراه سازد.

توماس هاتر (نیکلاس هولت): پل میان روشنایی و تاریکی

نیکلاس هولت در نقش توماس هاتر، همسر الین و واسطه اولیه میان دنیای انسانی و قلمرو اورلاک، ایفای نقش می کند. توماس نمادی از جاه طلبی، معصومیت اولیه و در نهایت سقوط است. او با پذیرفتن مأموریت فروش ملک اورلاک، ناخواسته زنجیره ای از وقایع فاجعه بار را آغاز می کند. هولت به خوبی توانسته است تغییر و تحول شخصیت توماس را از یک مرد جوان و ساده لوح به فردی وحشت زده و درگیر با نیروهای اهریمنی به تصویر بکشد و نقش کاتالیزور اتفاقات را ایفا کند.

سایر بازیگران کلیدی: سنگ بنای اتمسفر

• ویلم دفو در نقش پروفسور آلبین ابرهارت فون فرانز، دانشمندی که به خرافات و جادو اعتقاد دارد و تلاش می کند با نوسفراتو مقابله کند. نقش آفرینی او، همچون همیشه، قدرتمند و کاریزماتیک است و به بعد مرموز و علمی-خرافی فیلم عمق می بخشد.
• آرون تیلور-جانسون در نقش فردریش هاردینگ، دوست ثروتمند و بی تفاوت توماس که گرفتار پیامدهای طاعون می شود. بازی او در به تصویر کشیدن سقوط تدریجی فردریش در جنون و تباهی، از جمله نقاط برجسته فیلم است.
• اما کورین در نقش آنا هاردینگ، همسر فردریش، با بازی ظریف خود به تکمیل جهان بینی فیلم کمک می کند و نقش مهمی در نمایش تأثیر طاعون بر زندگی روزمره مردم دارد.
• سایمن مک برنی در نقش هیر ناک، کارفرمای توماس و خدمتگزار مرموز اورلاک.
• رالف اینسون که در نقش های فرعی اما تأثیرگذار ظاهر شده اند.

«نوشفِراتو» اثری است که با بازی های درخشان، به خصوص از بیل اسکاشگورد و لیلی-رز دپ، نه تنها داستانی ترسناک را روایت می کند، بلکه به کاوشی عمیق در طبیعت انسان و تاریکی های پنهان روح می پردازد.

اگرز با عمق بخشی به شخصیت های فرعی و ایجاد پیچیدگی های روان شناختی برای هر یک، توانسته است اتمسفر فیلم را غنی تر سازد و حس تعلیق و وحشت را در طول روایت حفظ کند. هر یک از این بازیگران، با دقت و وسواس خاصی به نقش خود پرداخته اند و به تبدیل نوشفِراتو به یک تجربه سینمایی فراموش نشدنی کمک کرده اند.

کابوسی از اعماق: خلاصه داستان فیلم

داستان نوشفِراتو (Nosferatu) در آلمان سال ۱۸۳۸ و در شهر ویسبورگ روایت می شود، شهری که در آن الین هاتر، دختری جوان و حساس، با همسرش توماس هاتر زندگی می کند. توماس، که یک کارمند معمولی است، مأموریتی پر سود از کارفرمایش، هیر ناک، دریافت می کند: سفر به کوه های کارپات در ترانسیلوانیا برای فروش یک عمارت قدیمی و مرموز به کنت اورلاک، موجودی منزوی و ناشناخته. الین که پیش از این رؤیاهایی آشفته از ازدواج با مرگ دیده و از این سفر احساس خوبی ندارد، از توماس می خواهد که نماند، اما توماس به امید بهبود وضعیت مالی شان، او را تنها می گذارد و راهی سفر می شود.

توماس در سفر خود به ترانسیلوانیا با مقاومت و ترس مردم محلی روبه رو می شود که او را از نزدیک شدن به قلعه اورلاک برحذر می دارند. پس از عبور از میان روستاهای خالی از سکنه و مناظر وهم آلود، توماس سرانجام به قلعه اورلاک می رسد. ملاقات او با کنت اورلاک، موجودی نحیف، با پوستی رنگ پریده و چشمانی نافذ، تجربه ای عمیقاً آشفته کننده است. اورلاک قدرت های فراطبیعی از خود نشان می دهد و توماس را مجبور می کند تا اسناد فروش ملک را امضا کند. در یکی از شام های مشترکشان، توماس به طور تصادفی دست خود را می برد و خون او اورلاک را به شدت تحریک می کند. توماس پس از مدتی به هوش می آید و علامت گزش را روی سینه خود می بیند، نشانه ای شوم از آنچه در انتظار اوست.

با پیشرفت داستان، اورلاک شیفته الین می شود و از توماس می خواهد که لوکتی حاوی موی الین را به او بدهد. توماس که از وحشت بیمار شده است، تلاش می کند از قلعه فرار کند و در نهایت به طور تصادفی وارد مقبره ای می شود که کنت اورلاک در تابوتی پوسیده و برهنه در آن خوابیده است. توماس با یک کلنگ به اورلاک حمله می کند، اما کنت بیدار شده و او را تعقیب می کند. توماس موفق می شود فرار کرده و به رودخانه ای در پایین قلعه می افتد، جایی که توسط راهبه های یک کلیسای نزدیک نجات داده می شود. آن ها برایش توضیح می دهند که اورلاک یک سالومونار (جادوگر) بوده که پس از پیمان با شیطان به خون آشامی نفرین شده تبدیل شده است. در همین حال، اورلاک خود را در تابوتی به سمت ویسبورگ منتقل می کند، در کشتی ای که پر از موش های حامل طاعون است و در طول مسیر، تمامی اعضای خدمه کشتی را از پای در می آورد.

در ویسبورگ، الین دچار تشنج ها و خوابگردی های مکرر می شود. دکتر ویلهلم زیورز برای درمان او با استاد سابقش، آلبین ابرهارت فون فرانز، دانشمندی که به دلیل باورهایش به جادو و خرافات از جامعه علمی طرد شده، مشورت می کند. فون فرانز به این باور می رسد که الین تحت تأثیر یک خون آشام شیطانی به نام نوسفراتو قرار گرفته است که مسبب طاعون نیز هست. ناک، کارفرمای توماس، که رفتارهای عجیبی از خود نشان می دهد و گوسفندان خام می خورد، در بیمارستان روانی بستری می شود. زیورز و فون فرانز با جستجو در دفتر ناک، متوجه می شوند که او خدمتگزار نوسفراتو، یعنی همان اورلاک، است.

توماس به ویسبورگ بازمی گردد، در حالی که طاعون ناشی از ورود اورلاک، شهر را فرا گرفته است. ناک از بیمارستان فرار می کند و اورلاک را به عمارت گروئنوالد می برد. اورلاک با الین ملاقات می کند و اعتراف می کند که قادر به عشق ورزیدن نیست، اما پیمان او با الین سرنوشت آن ها را به هم گره زده و عطش او برای تصاحب الین سیری ناپذیر است. الین متوجه می شود که سندی که اورلاک به توماس فریب داده تا امضا کند، ازدواج آن ها را باطل کرده است. اورلاک به الین می گوید که باید در عرض سه شب به او تسلیم شود، وگرنه توماس را خواهد کشت و طاعون کل شهر را نابود خواهد کرد. الین که بین عشق به توماس و کشش مرموز به اورلاک گرفتار شده، رابطه ای آشفته با توماس برقرار می کند. اورلاک در پاسخ، آنا و فرزندانش را می کشد و فردریش، همسر آنا، بر اثر طاعون و جنون می میرد.

تحقیقات فون فرانز نشان می دهد که نوسفراتو را می توان با فدا شدن یک دختر معصوم از بین برد. الین که می داند تنها اوست که می تواند طاعون را متوقف کند، با فون فرانز نقشه می کشد تا توماس را دور نگه دارد. توماس، فون فرانز و زیورز به عمارت گروئنوالد می روند، جایی که ناک را در تابوت اورلاک پیدا می کنند و به طور تصادفی او را می کشند. توماس با درک فریب فون فرانز، به سرعت به خانه بازمی گردد تا الین را نجات دهد، در حالی که فون فرانز کهنه خانه را نابود می کند. الین، اورلاک را به اتاق خوابش می خواند و خود را دوباره به او تسلیم می کند و به او اجازه می دهد تا طلوع آفتاب از او تغذیه کند. با طلوع خورشید، نور خورشید اورلاک را نابود می کند. توماس بازمی گردد و دست الین را می گیرد، در حالی که فون فرانز تأیید می کند که فدا شدن الین، آن ها را از طاعون نوسفراتو رها ساخته است.

کالبدشکافی کابوس: تحلیل لایه های عمیق هنری و تماتیک

نوشفِراتو (Nosferatu) ساخته رابرت اگرز، فراتر از یک داستان ساده خون آشامی، یک ضیافت بصری و کاوشی عمیق در روان انسان و جامعه قرن نوزدهم است. اگرز با وسواس مثال زدنی خود، لایه های متعددی از هنر و معنا را در این اثر جای داده است.

زیبایی شناسی گوتیک و رویاگونه: ضیافت بصری اگرز

فیلمبرداری (یارین بلاشکه): یارین بلاشکه، فیلمبردار ثابت اگرز، در نوشفِراتو شاهکاری از نور و سایه خلق کرده است. او با الهام از سینمای اکسپرسیونیسم آلمان و فیلم های صامت، کنتراست های شدید و بازی های بصری خیره کننده ای را به کار گرفته که فضایی همزمان زیبا، وهم آلود و ترسناک را به وجود آورده است. هر فریم از فیلم، تابلویی نقاشی شده به نظر می رسد که در آن تاریکی و روشنایی، احساسات شخصیت ها و سرنوشت آن ها را بازتاب می دهند. این سبک فیلمبرداری به طور چشمگیری به تشدید اتمسفر گوتیک و احساس رمانتیک و رویاگونه فیلم کمک می کند، تا جایی که زیبایی صحنه ها گاهاً بر ترسناکی آن ها غلبه می کند.

طراحی صحنه و لباس: دقت وسواس گونه اگرز به جزئیات تاریخی در طراحی صحنه و لباس به اوج خود می رسد. قلعه های سنگی، کوچه های باریک ویسبورگ، و دکوراسیون داخلی منازل، همگی با توجه به معماری و سبک قرن نوزدهم اروپا بازسازی شده اند. لباس ها نه تنها به دقت آن دوران را بازتاب می دهند، بلکه به هویت و طبقه اجتماعی شخصیت ها عمق می بخشند. این جزئیات، مخاطب را به طور کامل به فضای قرن هجدهم میلادی می برد و حس واقع گرایی تاریخی را تقویت می کند، در حالی که جلوه ای رویاگونه و اغراق آمیز نیز به آن می بخشد.

موسیقی (رابین کورالان): موسیقی رابین کورالان نقش حیاتی در تشدید اتمسفر، تنش زایی و القای حس نوستالژیک و ترس در فیلم دارد. آواهای ارکسترال، ملودی های غمگین و گاه دلهره آور، به همراه استفاده از سکوت های معنی دار، به خوبی با تصاویر هماهنگ شده و تجربه ای شنیداری را خلق می کند که به همان اندازه تصاویر، تأثیرگذار و فراموش نشدنی است. موسیقی به عنوان یک شخصیت نامرئی، در تمام طول فیلم حس وحشت و رمز و راز را زنده نگه می دارد.

فراتر از یک داستان خون آشامی: تم ها و نمادهای اگرز

تقابل عشق، هوس و مرگ: یکی از تم های مرکزی نوشفِراتو، کشمکش بین عشق پاک، هوس های تاریک و حضور اجتناب ناپذیر مرگ است. الین در کانون این تقابل قرار دارد؛ او هم به توماس، نماد عشق زمینی و زندگی، کشش دارد و هم به اورلاک، تجسم هوس، مرگ و تاریکی. این کشمکش درونی، ابعاد روان شناختی عمیقی به فیلم می بخشد و اورلاک را نه فقط به عنوان یک هیولا، بلکه به عنوان استعاره ای از غرایز تاریک و سرکوب شده انسان معرفی می کند.

شیطان درون و امیال سرکوب شده: اگرز بارها در آثارش به این موضوع پرداخته است که وحشت واقعی نه در موجودات فراطبیعی، بلکه در اعماق روح انسان نهفته است. در نوشفِراتو، اورلاک می تواند نمادی از شیطان درون خود انسان، امیال غریزی و سرکوب شده ای باشد که در نهایت کنترل ما را به دست می گیرند. الین هاتر، به جای مبارزه با یک موجود خارجی، در واقع با سایه و تاریکی درون خود دست و پنجه نرم می کند. این برداشت، فیلم را به کاوشی عمیق تر در روان انسان تبدیل می کند.

پگانیسم در برابر مسیحیت و علم در برابر خرافه: اگرز با گنجاندن رقص های بومی رومانیایی و ارجاع به ریشه های فولکلوریک خون آشام ها، تقابل میان اعتقادات پگانی (پاگانیسم) و مسیحیت را پررنگ تر کرده است. همچنین، شخصیت فون فرانز که بین علم و خرافه در نوسان است، این دغدغه همیشگی اگرز را بازتاب می دهد. فیلم نشان می دهد که چگونه در مواجهه با ناشناخته ها و نیروهای قدرتمند طبیعت، مرزهای بین منطق و باورهای کهن از بین می رود.

طمع، فساد و سرنوشت: پول و قدرت به عنوان نیروی محرکه اولیه داستان عمل می کنند؛ توماس به خاطر سود مأموریت اورلاک را می پذیرد و این طمع، او را به سمت سرنوشتی محتوم می کشاند. طاعون نیز می تواند استعاره ای از فساد و تباهی باشد که جامعه را فرا می گیرد. فیلم به شکلی دیکنزی، تأثیر محیط و شرایط بر شخصیت ها و فشار تصمیم گیری در زیر این شرایط را به تصویر می کشد و پیامدهای سنگین طمع و خودخواهی را بر سرنوشت انسان ها نشان می دهد.

موش ها و طاعون: موش ها که حامل طاعون هستند، نماد تباهی، گسترش وحشت و بی قدرتی انسان در برابر نیروهای طبیعی و فراطبیعی اند. طاعون نه تنها به عنوان یک بیماری فیزیکی، بلکه به عنوان یک نیروی استعاری از شرارت و فساد گسترش می یابد و جامعه ویسبورگ را در کام خود فرو می برد.

روان شناسی شخصیت ها: رقص با سایه ها و جنون

الین هاتر: شخصیت الین در این فیلم، پیچیدگی های روان شناختی عمیقی دارد. او نه تنها قربانی شرایط است، بلکه کششی ناخودآگاه به سمت اورلاک و تاریکی دارد که آمیخته با عذاب وجدان و لذت است. فداکاری او در پایان فیلم، اوج این کشمکش های درونی را نشان می دهد که او را به یکی از کامل ترین شخصیت های زن در سینمای اخیر تبدیل می کند.

کنت اورلاک: اورلاکِ اگرز، فراتر از یک هیولای تک بعدی، موجودی است که تنهایی، نفرین و اشتیاق به پیوند انسانی در وجودش موج می زند. او نمادی از شرارت است، اما نه شرارت محض و بی دلیل، بلکه شرارتی ناشی از نفرین و فقدان. کنت اورلاک قهرمان قصه و نمایش سفر قهرمانانه کنت اورلاک است، اگر از لنز یک خون آشام به فیلم نگاه کنیم.

شخصیت های فرعی: رشد و فروپاشی شخصیت های فرعی، مانند فردریش هاردینگ با بازی آرون تیلور-جانسون، به عمق داستان می افزاید. او از یک مرد ثروتمند و بی تفاوت به فردی دیوانه و تباه شده تبدیل می شود و این تحول، به خوبی نشان دهنده تأثیر مخرب نیروهای شر و طاعون بر روح انسان است. فیلم تمام شخصیت هایش را جدی گرفته و رشد آن ها را تا انتها پی می گیرد.

طنز تلخ و ظرافت های اگرز

اگرچه نوشفِراتو اثری تیره و تاریک است، اما لایه هایی از طنز ظریف و تلخ نیز در زیر تراژدی فیلم جریان دارد. این طنز، گاه در حرکات و رفتارهای کنت اورلاک و گاه در دیالوگ ها و موقعیت های خاص نمایان می شود. اگرز با شجاعت تمام، این عنصر را در فیلم گنجانده تا تعادلی بین اتمسفر سنگین گوتیک و لحظاتی از شگفتی و حتی خنده ایجاد کند. این طنز به عنوان ادویه ای عمل می کند که مزه فیلم را دوچندان می کند و از یکنواختی فضای تاریک جلوگیری می نماید.

بازخوردها و دستاوردها: انعکاس یک شاهکار در جهان سینما

نوشفِراتو (Nosferatu) رابرت اگرز، پس از اکران جهانی خود در دسامبر ۲۰۲۴، با استقبال گسترده منتقدان و تماشاگران مواجه شد و به سرعت جایگاه خود را به عنوان یکی از مهم ترین آثار سینمایی سال تثبیت کرد.

واکنش منتقدان جهانی

اجماع منتقدان درباره نوشفِراتو عموماً مثبت بوده است. در وبسایت راتن تومیتوز، ۸۴٪ از ۳۵۸ نقد منتقدین مثبت ارزیابی شده و میانگین امتیاز ۸/۱۰ را کسب کرده است. جمع بندی این وبسایت چنین است: «نوشفِراتو که به طور شگفت انگیزی توسط کارگردان رابرت اگرز سامان دهی شده است، غول فیلم ترسناکی است که به یک اندازه هم تنفرآور و هم وسوسه انگیز است.» این بیان، ماهیت دوگانه و پیچیده فیلم را به خوبی نشان می دهد.

در متاکریتیک که بر اساس میانگین وزنی عمل می کند، فیلم از نظر ۵۹ منتقد امتیاز ۷۸ از ۱۰۰ را به دست آورده که نشانگر «نقدهای عموماً مطلوب» است. منتقدان به ویژه کارگردانی اگرز، فیلمبرداری یارین بلاشکه، طراحی صحنه و لباس، موسیقی رابین کورالان و عملکرد بازیگران اصلی، به خصوص بیل اسکاشگورد و لیلی-رز دپ را تحسین کرده اند. توانایی فیلم در بازآفرینی یک اثر کلاسیک با نگاهی تازه و حفظ اتمسفر گوتیک آن، از جمله نقاط قوت برجسته این اثر به شمار می رود. برخی از منتقدان، فیلم را اثری لایه به لایه، جادویی، عاشقانه، روانشناختی، تاریخی، تراژیک، زیبا و شاعرانه توصیف کرده اند که تا ابد ماندگار خواهد بود.

البته، فیلم برای برخی از مخاطبان که انتظار یک فیلم صرفاً رعب آور یا دلهره آور را داشتند، ممکن است بحث برانگیز باشد، چرا که زیبایی شناسی و عمق روانی آن، گاهی بر جنبه های ترس مستقیم غلبه می کند.

موفقیت تجاری و افتخارات

نوشفِراتو علاوه بر تحسین منتقدان، در گیشه نیز موفق عمل کرده است. این فیلم با بودجه ای ۵۰ میلیون دلاری، در سطح جهانی ۱۸۱.۳ میلیون دلار فروش داشته و به پرفروش ترین فیلم رابرت اگرز تبدیل شده است. این موفقیت تجاری نشان دهنده علاقه عمومی به رویکرد خاص اگرز در ژانر وحشت و همچنین جذابیت همیشگی داستان های خون آشامی است.

در زمینه جوایز و نامزدی ها، نوشفِراتو نیز مورد توجه قرار گرفته است. این فیلم در نود و هفتمین دوره جوایز اسکار، برای بهترین فیلمبرداری، بهترین طراحی لباس، بهترین طراحی صحنه و بهترین چهره پردازی و آرایش مو نامزد دریافت جایزه شد. این نامزدی ها، تأکیدی بر کیفیت فنی و هنری بالای این اثر است و نشان می دهد که اگرز و تیمش توانسته اند یک اثر جامع و از هر لحاظ قوی را ارائه دهند.

این دستاوردها، نوشفِراتو را نه تنها به یک بازسازی موفق، بلکه به یک اثر مستقل و قدرتمند در کارنامه رابرت اگرز تبدیل کرده است. فیلم نه تنها به ریشه های خود ادای دین می کند، بلکه با افزودن لایه های جدید معنایی، اثری را خلق کرده که برای مخاطب مدرن نیز جذاب و تامل برانگیز است.

جایگاه نوشفِراتو در سینما: میراثی ماندگار

پرسش اصلی پس از تماشای یک بازسازی از اثری کلاسیک این است که آیا کارگردان موفق شده نوشفِراتویی کاملاً متعلق به خود خلق کند و در عین حال به ریشه های آن وفادار بماند؟ پاسخ به این سوال، با توجه به بازخوردهای گسترده و تحلیل های عمیق، بی شک مثبت است. رابرت اگرز نه تنها موفق شد این مهم را به انجام برساند، بلکه اثری خلق کرد که احتمالاً در تاریخ سینما ماندگار خواهد شد.

اگرز در نوشفِراتو (۲۰۲۴)، شیوه های منحصر به فرد خود را به کار برده تا روایت داستان را برای مخاطب مدرن دیدنی کند و عمقی به اثر دهد که شایسته یک قرن پیشرفت ذهنی انسان در ابعاد روان شناختی است. او ادای دین خود را نه فقط به ساختار و زیبایی شناسی فیلم اصلی نوشفِراتو (۱۹۲۲)، بلکه به مابقی آثار سینمای اکسپرسیونیسم آلمان، مانند کالسکه فانتوم (The Phantom Carriage)، نشان داده است. اگرز با هوشمندی، عناصری از آن آثار کلاسیک را که دیگر در سینمای امروز جایگاهی ندارند، کنار گذاشته و آن هایی را که همچنان ارزشمند هستند، به صورتی موجز و ظریف تر در اثرش به کار برده است. فیلم نوسفراتو اگرز بر روی ساختاری شکل گرفته است که بخش هایی از پایه های آن را سینمای صامت و اکسپرسیونیسم تشکیل داده اند.

اهمیت نوشفِراتو به عنوان یک بازسازی موفق و اثری مستقل در چند جنبه قابل تأمل است:

1. بازتعریف ژانر ترسناک گوتیک: این فیلم با تأکید بر جنبه های روان شناختی، اتمسفریک و هنری وحشت، نه تنها یک اثر ترسناک صرف نیست، بلکه معیاری جدید برای زیرژانر وحشت گوتیک محسوب می شود.
2. نقطه عطفی در کارنامه اگرز: بسیاری از منتقدان، نوشفِراتو را بهترین اثر رابرت اگرز تا به امروز می دانند. این فیلم از نظر وسعت، مقیاس، عمق و زیبایی، یک سر و گردن بالاتر از باقی آثار او قرار می گیرد و جایگاه او را به عنوان یکی از بهترین کارگردان های حال حاضر سینما تثبیت می کند.
3. تأثیر بر بازتعریف خون آشام در سینمای مدرن: نوشفِراتو با ارائه تفسیری پیچیده و انسانی تر (یا بهتر بگوییم، غیرانسانی و روان شناختی تر) از خون آشام، این اسطوره را از کلیشه های رایج فاصله داده و به موجودی تراژیک تر و عمیق تر تبدیل کرده است.

رابرت اگرز در «نوشفِراتو» به دنبال «جان» گرفتن از یک داستان کلاسیک است و به آن هم می رسد. این فیلم نه تنها اثری لایه به لایه، جادویی و عاشقانه است، بلکه در تناقضی شاعرانه، مرگ نوسفراتوی از قبل مرده شده را رقم می زند.

این فیلم نه تنها یک داستان را روایت می کند، بلکه به شکلی استعاری، به دنبال جان بخشیدن دوباره به IP نوشفِراتو است، و این جان گرفتن را رفته رفته در انتهای فیلم، با کام گرفتن از عشق، به دست می آورد؛ جان گرفتنی که در یک تناقض شاعرانه، مرگ نوسفراتوی از قبل مرده شده را رقم می زند. اگرز اثری لایه به لایه، جادویی، عاشقانه، روانشناختی، تاریخی، تراژیک، زیبا و شاعرانه آفریده که تا ابد ماندگار خواهد بود.

کلمات پایانی: چرا باید نوشفِراتو را تجربه کرد؟

نوشفِراتو (Nosferatu) رابرت اگرز، صرفاً یک فیلم ترسناک نیست؛ این اثری است که تماشاگر را به عمق تاریخ، هنر و روان شناسی می برد. اگر به دنبال یک تجربه سینمایی عمیق، بصری و تأثیرگذار هستید که ماه ها پس از تماشا نیز در ذهن شما باقی بماند، این فیلم انتخابی بی نظیر است.

این فیلم برای علاقه مندان به سینمای گوتیک، درام های تاریخی و آثاری که به بررسی جنبه های تاریک و پیچیده روح انسان می پردازند، یک گنج واقعی است. نوشفِراتو شما را به چالش می کشد تا نه تنها از ترس های بیرونی، بلکه از وحشت های درونی خود نیز روبرو شوید. با تماشای این فیلم، شما شاهد یک شاهکار بصری خواهید بود که با بازی های خیره کننده، داستانی پیچیده و تماتیکی غنی، اثری بی بدیل را در تاریخ سینما رقم زده است.

پس، اگر آماده اید تا در یک کابوس باشکوه و رویاگونه غرق شوید و به سفری در اعماق تاریکی و وسوسه بروید، نوشفِراتو منتظر شماست. این فیلم نه تنها بهترین تجربه سینمایی سال ۲۰۲۴ است، بلکه فیلمی است که برایتان به یادگار خواهد ماند.