خلاصه کتاب باقی مانده های آشویتس: شاهد و بایگانی ( نویسنده جورجو آگامبن )

جورجو آگامبن در «باقی مانده های آشویتس: شاهد و بایگانی»، مفهوم شهادت را در بستر فاجعه هولوکاست واکاوی می کند و نشان می دهد چگونه تجربه آشویتس، درک ما از انسانیت و امکان گواهی دادن را به چالش می کشد. این اثر فلسفی عمیق، صرفاً یک گزارش تاریخی نیست، بلکه تلاشی است برای فهم ابعاد ناشناخته ی فاجعه ای که پایه های اخلاق و انسانیت را لرزاند. آگامبن با تکیه بر خاطرات بازماندگان، به ویژه پریمو لوی، به هسته ی اصلی این پرسش می پردازد: چگونه می توان بر چیزی شهادت داد که اساساً غیرقابل بیان و فراتر از تجربه انسانی است؟ این کتاب نه تنها به دنبال ارائه ی یک خلاصه از وقایع آشویتس نیست، بلکه خواننده را به سفری فکری برای بازنگری در مفاهیم بنیادین هستی، قدرت و معنای «شاهد بودن» دعوت می کند.

جورجو آگامبن، فیلسوف برجسته ایتالیایی، در کتاب «باقی مانده های آشویتس: شاهد و بایگانی»، به یکی از عمیق ترین و در عین حال دشوارترین مباحث فلسفی معاصر، یعنی مفهوم شهادت در مواجهه با فاجعه می پردازد. این اثر، که خود بخشی از پروژه گسترده تر و تأثیرگذار «هوموساکر» اوست، آشویتس را نه صرفاً به عنوان یک رویداد تاریخی هولناک، بلکه به مثابه نقطه ای از تاریخ بشر تحلیل می کند که در آن، ابعاد جدیدی از قدرت، قانون و حیات انسانی آشکار شد. آگامبن تلاش می کند تا با عبور از روایت های رایج و کلیشه ای، به لایه های پنهان تجربه ی بازماندگان و «غرق شدگان» در اردوگاه های مرگ نازی ها نفوذ کند و از این طریق، معنای «شاهد بودن» را در کلی ترین و ریشه ای ترین سطح آن، بازتعریف کند. این مقاله به عنوان یک خلاصه تحلیلی جامع، خواننده را با مفاهیم کلیدی، استدلال های اصلی و نتیجه گیری های مهم آگامبن در این اثر آشنا می سازد، به گونه ای که حتی بدون مطالعه کامل کتاب، درک عمیقی از محتوای آن به دست آید و زمینه برای تفکر بیشتر فراهم شود.

۱. زمینه و پیش زمینه های فلسفی در باقی مانده های آشویتس

آگامبن در «باقی مانده های آشویتس»، با نگرشی عمیق و متفاوت به واقعه هولوکاست می پردازد. او آشویتس را نه فقط یک فاجعه تاریخی، بلکه نقطه ای کلیدی در درک عملکرد قدرت سیاسی مدرن می بیند. از دیدگاه او، اردوگاه آشویتس نمونه ای افراطی از سازوکار «وضعیت استثنایی» و «حیات برهنه» است که در جوامع مدرن پنهان شده اند.

۱.۱. آشویتس فراتر از تاریخ: اردوگاه به عنوان ماتریس سیاسی مدرن

آگامبن معتقد است که آشویتس نباید صرفاً به عنوان یک انحراف تاریخی یا جنایتی منحصر به فرد در نظر گرفته شود. او اصرار دارد که اردوگاه های کار اجباری، و به خصوص آشویتس، نمادی از یک پتانسیل دائمی و بالقوه در ساختار سیاسی مدرن هستند. به عبارت دیگر، آشویتس «ماتریس پنهان» یا الگوی بنیادین فضایی است که در آن، انسان ها از حقوق شهروندی خود محروم شده و صرفاً به «حیات برهنه» تبدیل می شوند. این دیدگاه، آشویتس را از یک واقعه ی صرفاً گذشته، به یک «نقطه مرجع» برای فهم سیاست و قدرت در زمان حال ارتقا می دهد. آگامبن نشان می دهد که چگونه ساختارهای قانونی و سیاسی می توانند تحت شرایط خاص، به ابزاری برای سلب تمامیت انسانی تبدیل شوند، حتی در جوامعی که خود را دموکراتیک می نامند.

۱.۲. «هوموساکر» و حیات برهنه: بازتعریف انسانیت

یکی از مهم ترین مفاهیمی که آگامبن در این کتاب و کل پروژه «هوموساکر» به آن می پردازد، تمایز میان دو شکل از زندگی در یونان باستان است: «زوی» (Zoe) و «بیوس» (Bios). «زوی» به حیات صرفاً بیولوژیک اشاره دارد، یعنی موجودیت زیستی مشترک میان انسان و حیوان. در مقابل، «بیوس» به زندگی ای اطلاق می شود که از کرامت، حقوق و جایگاه اجتماعی برخوردار است. آگامبن نشان می دهد که چگونه در اردوگاه هایی مانند آشویتس، انسان ها به تدریج از «بیوس» خود محروم شده و صرفاً به «زوی» یا «حیات برهنه» تبدیل شدند. مفهوم «هوموساکر» در حقوق روم باستان، به فردی اشاره داشت که می توانست کشته شود، اما قربانی محسوب نمی شد و از حمایت قانون نیز برخوردار نبود. آگامبن این مفهوم را به اردوگاه های مرگ بسط می دهد؛ جایی که زندانیان به «هوموساکرهایی» تبدیل شدند که نه تنها می توانستند کشته شوند، بلکه تمام حیثیت انسانی و حقوقی آن ها از بین رفته بود. زندگی آن ها به میزانی از بقای بیولوژیک تقلیل یافت که دیگر واجد هیچ نوع ارزش یا حرمتی نبود.

۱.۳. وضعیت استثنایی: تعلیق قانون برای سلب کرامت

مفهوم «وضعیت استثنایی» (State of Exception) که ریشه های آن به کارل اشمیت، حقوقدان و فیلسوف آلمانی، بازمی گردد، در اندیشه آگامبن نقش محوری دارد. اشمیت «وضعیت استثنایی» را موقعیتی تعریف می کند که در آن حاکمیت، برای حفظ نظم، قانون را به طور موقت به حالت تعلیق درمی آورد. آگامبن این مفهوم را فراتر می برد و نشان می دهد که در دوران مدرن، «وضعیت استثنایی» به یک حالت دائمی و نه موقت تبدیل شده است؛ فضایی که در آن می توان حقوق افراد را تعلیق کرد و آن ها را به «حیات برهنه» تقلیل داد، بدون آنکه این عمل غیرقانونی تلقی شود. او معتقد است که آشویتس، اوج و افراطی ترین شکل این «وضعیت استثنایی» بود، جایی که قوانین عادی به کلی کنار گذاشته شدند تا زمینه برای کشتار و سلب حقوق میلیون ها انسان فراهم شود. این تعلیق قانون، راه را برای ایجاد فضایی باز کرد که در آن، انسان ها بدون هیچ مانع قانونی یا اخلاقی، از ارزش وجودی خود تهی شدند و اعمال خشونت آمیز بی سابقه ای علیه آن ها صورت گرفت. این فرآیند، کرامت و حقوق بنیادی انسان را درهم شکست و زمینه را برای «راه حل نهایی» فراهم آورد.

۲. «موزلمان» و پارادوکس شاهد در قلب آشویتس

بخش میانی کتاب «باقی مانده های آشویتس» به مفهوم «موزلمان» و چالش های پارادوکسیکال «شهادت» می پردازد. این بخش، هسته اصلی استدلال آگامبن را شکل می دهد و نشان می دهد که چگونه فاجعه آشویتس، بنیان های درک ما از witness و زبان را به چالش می کشد.

۲.۱. موزلمان: قلب تاریکی آشویتس و ناتوانی از زیستن و مردن

مفهوم «موزلمان» (Muselmann) از دل ادبیات بازماندگان آشویتس برخاسته است. این اصطلاح به زندانیانی اطلاق می شد که به دلیل گرسنگی شدید، فرسودگی جسمی و روحی، و ناامیدی مطلق، به مرحله ای از بی تفاوتی کامل نسبت به زندگی و مرگ رسیده بودند. آن ها دیگر نه امیدی به بقا داشتند و نه حتی توانایی واکنش به درد و رنج. پریمو لوی آن ها را «انسان های نزاری با سر افتاده و شانه های خمیده که بر چهره و چشمانشان هیچ نشانی از اندیشه دیده نمی شد» توصیف می کند. آگامبن، موزلمان را به عنوان «ناانسان» یا «جسد متحرک» معرفی می کند؛ موجودی که حتی قدرت زیستن و مردن از او سلب شده است. موزلمان ها نه زندگی می کردند و نه به معنای واقعی کلمه می مردند؛ مرگشان تنها «تولید جسد» بود. آن ها نقطه ای از فروپاشی انسانیت را نشان می دهند که در آن، فرد از هرگونه ویژگی متمایز کننده انسانی تهی می شود و صرفاً به یک توده بیولوژیکی بدون اراده و آگاهی تبدیل می گردد. این وضعیت، عمق سلب کرامت انسانی در آشویتس را به نمایش می گذارد و نقطه عزیمتی برای تحلیل آگامبن از شهادت می شود.

۲.۲. پریمو لوی و شاهد کامل: دیدگاهی متفاوت از شهادت

پریمو لوی، شیمی دان و نویسنده ایتالیایی-یهودی که خود از بازماندگان آشویتس بود و خاطرات ارزشمندی از این اردوگاه به جای گذاشته است، منبع اصلی آگامبن در این کتاب است. لوی در نوشته های خود، به نکته ای حیاتی اشاره می کند: «تسلیم شده شاهد کامل است.» از نظر لوی، آنهایی که به مرحله «موزلمان» رسیدند، همان هایی هستند که عمق واقعی و غیرقابل تصور فاجعه آشویتس را تجربه کردند. آن ها نهایت رنج و تحقیر را به جان خریدند و از مرزهای انسانیت عبور کردند. بنابراین، آن ها تنها کسانی هستند که می توانند بر تمامیت فاجعه شهادت دهند، چرا که تجربه ای را از سر گذراندند که حتی بازماندگانی که «نجات یافتند» نیز قادر به درک کامل آن نیستند. لوی معتقد است که بازماندگان، تنها می توانند «به نیابت از اشخاص ثالث» و «به نام ناممکنی» شهادت دهند، زیرا شاهدان واقعی، همان «غرق شدگان» هستند که دیگر صدایشان خاموش شده است.

ما بازماندگان، شاهدان حقیقی نیستیم. ما کسانی هستیم که به خاطر زبان بازی ها یا توانایی ها یا خوش اقبالی شان به ته خط نرسیدند. این گفتاری بود «به نیابت از اشخاص ثالث»، داستان چیزهایی که به چشم دیده بودیم اما شخصاً تجربه نکرده بودیم. نابودیِ به انجام رسیده، کارِ تمام شده، از زبان هیچ کس گفته نشد. درست همان طور که هیچ کس هرگز بازنگشته است تا مرگ خویش را وصف کند. غرق شدگان، حتی اگر کاغذ و قلم داشتند، شهادت نمی دادند، چون مرگ آن ها پیش از مرگ بدن هایشان آغاز شده بود. آن ها، هفته ها و ماه ها پیش از خفه شدن، پیشاپیش قدرت مشاهده، یادآوری، مقایسه و بیان خود را از دست داده بودند. ما به جای آن ها، به نمایندگی از آن ها سخن می گوییم.

۲.۳. پارادوکس شهادت آگامبن: شکاف میان تجربه و بیان

آگامبن با تحلیل دیدگاه لوی، پارادوکس عمیقی را در مفهوم شهادت مطرح می کند. او می پذیرد که «شاهد کامل» کسی است که به نهایت فروپاشی انسانیت رسیده باشد، یعنی «موزلمان». اما در عین حال، او این استدلال متناقض را مطرح می کند که «تسلیم شده ناانسانی است که نمی تواند شاهد باشد.» این پارادوکس ریشه در این حقیقت دارد که برای شهادت دادن، به یک «سوژه» نیاز است؛ سوژه ای که قادر به ادراک، به خاطر سپردن، و بیان تجربه باشد. حال آنکه، موزلمان، با از دست دادن تمامیت انسانی خود، این توانایی ها را از دست داده است. بنابراین، چگونه می توان بر چیزی شهادت داد که اساساً غیرقابل تجربه، غیرقابل بیان، و فراتر از ظرفیت سوژه برای درک آن است؟

آگامبن این شکاف را به عنوان «صدای ناانسان» توصیف می کند. بازماندگان تلاش می کنند تا به نیابت از موزلمان ها سخن بگویند، اما این تلاش خود به نوعی «سوژه زدایی» از خود شاهد منجر می شود، چرا که او بر چیزی شهادت می دهد که از دامنه تجربه انسانی خارج است. این پارادوکس، نه تنها شهادت بر آشویتس، بلکه اساس هرگونه شهادت بر فجایع افراطی را زیر سوال می برد و نشان می دهد که چگونه زبان در مواجهه با نهایت ستم و انحطاط انسانی، از کار می افتد و به نوعی «نازبانی» تبدیل می شود.

۳. شرم، اخلاق و پیامدهای فلسفی در پسِ آشویتس

بخش پایانی کتاب «باقی مانده های آشویتس» به پیامدهای اخلاقی و فلسفی تجربه آشویتس می پردازد و مفاهیمی چون شرم بازمانده، نقش بایگانی و چالش های اخلاقی پس از فاجعه را مورد بررسی قرار می دهد. آگامبن در این بخش نشان می دهد که چگونه آشویتس، بنیان های اخلاق و درک ما از مسئولیت انسانی را به پرسش می کشد.

۳.۱. شرم بازمانده: بار گناه ناشی از بقا

یکی از قوی ترین و تأثیرگذارترین مفاهیم مطرح شده توسط آگامبن، مفهوم «شرم بازمانده» است. بازماندگان آشویتس، برخلاف انتظار، اغلب با نوعی حس عمیق شرم و گناه زندگی می کردند. این شرم ناشی از این بود که چرا آن ها «زنده ماندند» در حالی که میلیون ها نفر دیگر «غرق شدند». این حس گناه نه به خاطر ارتکاب جرمی، بلکه به خاطر «نجات یافتن» در شرایطی بود که دیگران جان باختند. شرم از اینکه شاهد بودند و زنده ماندند تا بر چیزی گواهی دهند که بخشی از آن را تجربه نکرده اند و نمی توانند کاملاً بیان کنند. این شرم، وجه دیگری از کرامت سلب شده انسان در اردوگاه ها را نشان می دهد؛ جایی که حتی بقا نیز باری از گناه و رنج را بر دوش بازماندگان می نهد. آگامبن این شرم را به عنوان یک «فقدان» اخلاقی بنیادی توصیف می کند که در آن، اخلاق و وجدان، به دلیل مواجهه با امر ناممکن و غیرقابل تحمل، درهم می شکند. این بخش از کتاب عمق آسیب روانی و اخلاقی را که فاجعه به جا گذاشته است، به وضوح ترسیم می کند.

۳.۲. بایگانی و فراموشی: چالش ثبت حقیقت

آگامبن در این بخش به اهمیت «بایگانی» و ثبت وقایع در مواجهه با فاجعه می پردازد. او معتقد است که بایگانی ها، با وجود اهمیتشان در حفظ حافظه تاریخی، نمی توانند تمامیت حقیقت آشویتس را در خود جای دهند. دلیل این امر، غیرقابل بیان بودن تجربه «موزلمان ها» و شکافی است که بین تجربه و امکان شهادت وجود دارد. بایگانی ها، در نهایت، تنها می توانند آنچه را که قابل ثبت و سازماندهی است، نگهداری کنند، در حالی که هسته اصلی فاجعه، یعنی رنج «ناانسان» و تجربه ی «حیات برهنه»، همواره از دسترسی و بیان کامل، گریزان است. این مسئله خطر فراموشی یا تحریف حقیقت را افزایش می دهد، چرا که بازنمایی ناقص از فاجعه، می تواند منجر به درک سطحی یا حتی بی اهمیت جلوه دادن عمق جنایات شود. در این دیدگاه، «بایگانی» نه تنها حافظه را حفظ می کند، بلکه ممکن است در پنهان کردن ابعاد غیرقابل بیان فاجعه نیز نقش داشته باشد.

۳.۳. اخلاق پس از آشویتس: بازنگری در بنیادهای اخلاقی

آشویتس، به اعتقاد آگامبن، بنیادهای اخلاق سنتی را به پرسش می کشد. جمله معروف تئودور آدورنو، فیلسوف آلمانی، که «پس از آشویتس شعر گفتن بربریت است»، در این بستر معنا می یابد. آگامبن این پرسش را مطرح می کند که چگونه می توان پس از تجربه ای که در آن، انسانیت به طور سیستماتیک از بین رفت و ارزش های اخلاقی به بی معنایی رسیدند، به اخلاق و انسانیت به همان شکل پیشین باور داشت؟ او معتقد است که آشویتس نشان داد که در شرایط «وضعیت استثنایی»، حتی اخلاقی ترین اصول نیز می توانند بی اثر شوند و جای خود را به بی تفاوتی مطلق و خشونت بی حد و حصر بدهند. آگامبن در این کتاب، تلاشی برای پایه گذاری یک اخلاق جدید پس از آشویتس انجام نمی دهد، بلکه با ظرافت نشان می دهد که چگونه فاجعه، ما را وادار به بازاندیشی ریشه ای در معنای «خیر» و «شر»، «درست» و «غلط»، و مهم تر از همه، «مسئولیت» می کند. این کتاب، دعوتی است برای درک عمق بحران اخلاقی ناشی از آشویتس و یافتن راه هایی برای بازسازی اخلاق در جهانی که پتانسیل بروز دوباره چنین فجایعی در آن نهفته است.

۴. چرا باقی مانده های آشویتس امروز مهم است؟

کتاب «باقی مانده های آشویتس» جورجو آگامبن، علی رغم تمرکز بر یک واقعه تاریخی خاص، پیام ها و تحلیل هایی ارائه می دهد که به شدت با وضعیت کنونی جهان مرتبط هستند. این کتاب، ابزارهای تحلیلی قدرتمندی برای درک چگونگی عملکرد قدرت و تأثیر آن بر زندگی انسانی در شرایط مختلف فراهم می کند.

۴.۱. پیوند با زیست قدرت (Biopower) میشل فوکو: قدرت بر زندگی و مرگ

یکی از نقاط اتصال مهم در تحلیل آگامبن، ارتباط مفاهیم او با نظریه «زیست قدرت» (Biopower) میشل فوکو، فیلسوف فرانسوی، است. فوکو معتقد بود که قدرت در دوران مدرن، نه تنها بر مرگ افراد، بلکه بر «زندگی» آن ها نیز اعمال می شود؛ یعنی توانایی مدیریت، تنظیم و کنترل زندگی جمعیت ها. آگامبن با بسط این مفهوم، نشان می دهد که چگونه در «وضعیت استثنایی» آشویتس، زیست قدرت به اوج افراطی خود رسید و قدرت حاکم نه تنها توانایی کشتن، بلکه توانایی «واداشتن به مردن» (making die) و «رواداشتن به زیستن» (letting live) را به کار گرفت. او توضیح می دهد که چگونه دولت های مدرن، تحت پوشش «سلامت جمعی»، «امنیت ملی» یا حتی «مدیریت بحران»، می توانند به بهانه های مختلف، آزادی های فردی را محدود کرده و افراد را به «حیات برهنه» تقلیل دهند. این تحلیل، هشداری جدی درباره سوءاستفاده از قدرت در پوشش ظواهر خیرخواهانه است.

۴.۲. آشویتس در اشکال جدید: بازنمودهای معاصر «حیات برهنه»

آگامبن تأکید می کند که «باقی مانده های آشویتس» تنها به تاریخ تعلق ندارد؛ بلکه سازوکارهایی که در آنجا عمل کردند، هنوز هم در اشکال مختلف و شاید پنهان تر، در جهان امروز جریان دارند. او مثال هایی از وضعیت های معاصر را مطرح می کند که در آن ها افراد به «حیات برهنه» تبدیل می شوند، حتی اگر در اردوگاه های مرگ واقعی نباشند. بحران های پناهندگی، اردوگاه های نگهداری مهاجران، زندان ها، مناطق جنگ زده، و حتی برخی سیاست های بهداشتی و امنیتی، می توانند نمونه هایی از فضاهایی باشند که در آن ها کرامت انسانی سلب شده و افراد از حقوق بنیادین خود محروم می شوند. در این فضاها، انسان ها ممکن است از «بیوس» خود تهی شده و تنها به «زوی» تقلیل یابند، و این دقیقاً همان چیزی است که در آشویتس به شدیدترین شکل خود رخ داد. درک این کتاب به ما کمک می کند تا این فرآیندهای سلب کرامت را در جوامع امروز شناسایی و تحلیل کنیم و نسبت به آن ها هوشیار باشیم.

اکنون که بیش از هفت دهه از کابوس آشویتس می گذرد، هنوز در برخی نقاط دنیا شأن، منزلت و کرامت انسانی با صلاحدید نظام های سیاسی حاکم از چهارچوب قانون خارج می شود و این پیشامد به ایجاد ناانسان هایی تهی تر از تسلیم شدگان ختم خواهد شد. همین نکته اهمیت این کتاب را برای انسان امروزی که گاه شاهد شکل گیری ناانسان هایی در گستره ی هوموساکر است، چندین برابر می کند.

۴.۳. دعوت به تأمل: بازاندیشی در مفاهیم بنیادی

«باقی مانده های آشویتس» تنها یک شرح تاریخی یا یک نظریه پردازی انتزاعی نیست، بلکه دعوتی است به تأمل عمیق و بنیادین. این کتاب ما را وامی دارد تا در مورد مفاهیم کلیدی همچون «انسان»، «حقوق بشر»، «اخلاق»، «مسئولیت» و «حافظه» بازاندیشی کنیم. آگامبن به ما نشان می دهد که فاجعه ای مانند آشویتس چگونه می تواند مرزهای درک ما از این مفاهیم را جابه جا کند و سؤالاتی مطرح کند که شاید پاسخ آسانی نداشته باشند. با مطالعه این کتاب، خواننده نه تنها به درک عمیق تری از هولوکاست دست می یابد، بلکه به ابزارهایی مجهز می شود تا پدیده های مشابه «سلب کرامت انسانی» و «حیات برهنه» را در جهان معاصر، شناسایی و تحلیل کند. این کتاب به ما یادآوری می کند که گذشته، هرچند هولناک، می تواند راهنمایی برای فهم چالش های کنونی و پیش بینی خطرات آتی باشد و مسئولیت ما را در قبال حفظ کرامت انسانی در هر شرایطی، برجسته می سازد.

نتیجه گیری

کتاب «باقی مانده های آشویتس: شاهد و بایگانی» اثر جورجو آگامبن، بیش از یک شرح تاریخی از هولوکاست، یک کاوش فلسفی عمیق در معنای شهادت و پیچیدگی های انسانیت در مواجهه با فاجعه است. آگامبن با تمرکز بر مفاهیمی چون «هوموساکر»، «حیات برهنه»، «وضعیت استثنایی» و به ویژه «موزلمان»، مرزهای درک ما از آنچه «انسان» نامیده می شود را به چالش می کشد. او با تحلیل دقیق شهادت های بازماندگان، به خصوص پریمو لوی، پارادوکس بنیادی شهادت را برملا می سازد: اینکه شاهدان کامل، همان «غرق شدگان» بی صدا هستند و بازماندگان تنها می توانند «به نیابت» و «به نام ناممکنی» سخن بگویند. این شکاف میان تجربه ناگفتنی و امکان بیان، نه تنها فهم ما از آشویتس و فلسفه را دگرگون می کند، بلکه ابعاد جدیدی از «شرم بازمانده» و ناتوانی اخلاق سنتی در مواجهه با چنین فجایعی را آشکار می سازد.

در نهایت، اهمیت «باقی مانده های آشویتس» تنها به جنبه های تاریخی یا فلسفی آن محدود نمی شود. این کتاب به ما ابزارهای تحلیلی قدرتمندی برای شناخت و مقابله با اشکال معاصر سلب کرامت انسانی و زیست قدرت در جهان امروز می دهد. جورجو آگامبن با این اثر، نه تنها یاد و خاطره قربانیان را زنده نگه می دارد، بلکه به ما هشدار می دهد که «آشویتس» می تواند در اشکال پنهان تر و جدیدتر، در دل جوامع مدرن بازتولید شود. این کتاب فراخوانی است برای تأمل مداوم در معنای انسانیت، حقوق، و مسئولیت اخلاقی ما در جهانی که هنوز هم شاهد «حیات برهنه» در گوشه و کنار آن هستیم. مطالعه خلاصه کتاب باقی مانده های آشویتس: شاهد و بایگانی ( نویسنده جورجو آگامبن ) گامی اساسی برای هر کسی است که به دنبال درک عمیق تر از مباحث فلسفه معاصر، هولوکاست، و چالش های اخلاقی پیش روی بشریت است.