ماجرای نجات کودکی که با آب نبات خفه شده بود

آفتاب نیوز :

امدادگری که توانست بار دیگر زندگی ببخشد و در عرض چندثانیه پراضطراب، نفس را به پسربچه و لبخند شادی را به پدر و مادر آن کودک بخشید.

قهرمان این داستان از آن ثانیه های پراضطراب می گوید و چند ماموریت زندگی بخش دیگرِ خود را نیز روایت می کند.

خفگی با آب نبات
علی اکبر زارع، آن شب را اینطور روایت می کند و می گوید: «من چون 12سال امدادگر داوطلب هلال احمر بودم، با دوره های تخصصی امدادونجات آشنایی داشتم. رشته تحصیلی من هم امدادونجات است. با این مانورها بیشتر در پایگاه های جاده ای برخورد داشتم و در تصادفات جاده ای، و سر صحنه های مختلف آنها را زیاد انجام می دادیم. یکم خرداد آخرِ شیفت بود. لباسم را تعویض کرده بودم و داشتم از محل کارم می آمدم بیرون که یکی از همکاران صدایم زد و گفت بدو یک بچه خفه شده است. من داشتم وارد حیاط می شدم که دیدم نگهبان سریع رفت بالای سر بچه. یکی از همکارانم گفت یک بچه دارد خفه می شود سریع بیا. لحظه ای که رسیدم یک پلاستیک دارو و گوشی موبایلم دستم بود و آنها را روی زمین گذاشتم. بچه را گرفتم و دیدم، لب های کودک کبود شده است. جان نداشت و دیگر تقریبا تمام شده بود. گویا یک آب نبات در گلویش گیر کرده و راه نفسش را بسته بود و آن بچه دیگر نفس نمی کشید. شب هم بود و هوا تاریک بود. زمانیکه رسیدم بچه دست یکی از کارمندان حراستِ ما بود و او داشت چند ضربه به پشتش می زد. در همان لحظه بچه را گرفتم و مانور هایملیخ را اجرا کردم. این مانور در بچه ها و بزرگسالان متفاوت است. او را روی دستم خواباندم. پشت او را گرفتم و مشتم را به حالت عمودی یعنی از سمت شست روی ناحیه بین دو کتف کودک گذاشتم. سپس به سمت داخل، یک فشار نسبتاً محکم دادم و به سمت بالا کشیدم. چندبار این ضربه را زدم. این عمل باعث شد تا هوایی که در پایین ریه های بچه قرار گرفته بود با فشار دست بیرون بیاید و جسم خارجی به خارج پرت شد. همان لحظه دیدم نفسش برگشت و جسم خارجی ای که در گلویش مانده بود، پرید بیرون و روی زمین افتاد. همان زمان که او را روی دستانم خواباندم، سرش را هم کامل گرفتم و به صورت شیب دار به سمت پایین محکم هفت هشت ضربه به کتفش زدم. علایم حیاتی اش بالا آمد. او را به صورت ریکاوری خواباندیم و همان زمان گریه و حالت عادی پیدا کرد. با اورژانس هم تماس گرفته بودیم. ولی دیگر بچه حالت عادی داشت و والدین، خودشان او را به بیمارستان بردند. دیگر وضعیت اورژانسی نداشت. فقط پدر و مادرش گفتند که کمی به او آب بدهیم، ولی گفتم فعلا به او آب ندهید چون ممکن است گلویش التهاب داشته باشد و آب دوباره داخل ریه اش برود.»

ما امدادگران همیشه بدون چشمداشت کار می کنیم
کارمند داروخانه هلال احمر ادامه می دهد: «این پسربچه درواقع با برادرش دوقلو بودند. یکی از آنها را پدرش بغل کرده و این کودک را نیز مادرش به داروخانه آورده بود. آن لحظه مادرش در پیاده رو داشت جیغ می کشید و به سمت داروخانه آمد. مرتب اشک می ریخت. در آن لحظات صدای گریه های مادرش را که می شنیدم با خودم می گفتم هرطور شده باید این بچه را نجات دهم. درواقع آن حسی که وقتی جان یک نفر را نجات می دهی، بسیار زیباست. یک حس سبکی و خوب به آدم دست می دهد. همزمان تمام مردم هم داشتند گریه می کردند. پدرِ نوزاد در پیاده رو مانده بود و اشک می ریخت و می گفت بچه من دیگر مرده است، ولی آنها در نهایت با خوشحالی از آنجا رفتند و همین برایم کافی بود. ما امدادگران همیشه بدون چشمداشت کار می کنیم. هیچ توقعی از هیچ کس نداشتم و به دنبال تشکر نبودم.»

ماموریت های نجات بخش دیگر
«من 12سال امدادگر داوطلب هلال احمر، هم در شیراز و هم در شهرهای دیگر بودم. هفت سال است که در داروخانه هلال کار می کنم. بارها از این صحنه ها دیدم. 29اسفند سال 94بود. فردای آن روز سالِ تحویل بود. در پایگاه جاده ای بودیم که در گردنه شهیدآباد اصفهان- شیراز اعلام حادثه تصادف کردند. وقتی به آنجا رفتیم چند مصدوم داشت. یکی از مصدومان ضربه به قفسه سینه اش خورده بود و خونریزی در بینی اش داشت. به دلیل خونریزی راه هوایی بسته شده بود. همین مانور هایملیخ البته برای بزرگسالان را انجام دادم و ضربه به شکم زدم. مصدوم بیهوش را روی کمر خواباندم و روی انگشت بالای ناف ضربه را به شکم وارد کردم تا اگر چیزی داخل گلویش است خارج شود و بعد هم تنفس دهان به دهان دادم. او نیز برگشت و از مرگ حتمی نجات یافت. یک بار دیگر هم در ایستگاه مترو بودم. در حال انجام ماموریت نبودم و به خانه برمی گشتم. دیدم یک بیمار قلبی روی زمین افتاد و ایست قلبی کرد. در آنجا نیز بلافاصله دست به کار شدم و طبق آموزش هایی که دیده بودم او را سی پی آر کردم. تا اورژانس برسد توانستم او را نجات دهم.»