ماجرای جالب آمدن شهید محرابی به مدرسه پسرش/ واکنش های متفاوت مردم در برخورد با همسر شهدا

مهیار کلاس اول دبستان که بود، یک شب به من گفت مامان مگر نمی گویید شهدا زنده هستند؟ فقط یک بار به بابا بگویید بیاید مدرسه و من بابام را به بچه ها نشان بدهم، بعد دوباره برگردد.

به گزارش خبرنگار فرهنگی ری رایت، همسر شهدا در مسیر تاریخ به بلندای نام هایی، چون ربابه، نجمه خاتون، سبکیه، نرجس خاتون و … است و همسران عظیم الشان ایمه اطهار.

مهم ترین نوع ایثار گذشتن از آن چیزی که دوستش داری بخصوص اگر آن عشقت باشد… همسران شهدا عشقشان را، همدمشان را، پدر فزرندانشان را دادند، تا ما حال راحت زندگی نامه آنها بخوانیم… کتاب «روایت بی قراری» کتابی خوب از زبان یک همسر شهید مدافع حرم یعنی مرضیه بلدیه است که از زندگی خود با شهید مدافع حرم حسین محرابی گفته است.

حسین محرابی از آن شهدایی است که برای رفتن به سوریه و دفاع از حرم آل الله خودش را به آب و آتش زد و حتی خودش را به جای افغانی جا زد، لهجه تغییر داد، شناسنامه عوض کرد تا به میدان جنگ برود. مرضیه بلدیه در کتاب «روایت بی قراری» از خودش و شهید محرابی گفته و نتیجه کتاب خواندنی شده است که در مدت کوتاه چاپش تا کنون 5 بار تجدید چاپ شده است. باید کتاب را بخوانید و بدانید تا زندگی کسی که آرزویش شهادت است چگونه است. اما برای اینکه بیشتر از این شهید بدانید با همسرش مرضیه بلدیه گپ و گفت کوتاهی داشتیم که در ادامه می خوانید:

خانم بلدیه! اگر برگردید به عقب اجازه می دید همسرتان به جنگ برود؟

بله. چون می دانستم راهی که می رود به این نقطه می رسد. سال آخری که حسین آقا بین ما بودند، مطمین بودم، که دیگه حسین مال ما نیست، من فقط جسم حسین را داشتم و نظارت گر بی قراری های و اضطرارش بودم. خودش می گفت مگر می شود خداوند یک نفر را عاشق دیدار خودش کند، بعد او را به این دیدار نرساند؟

فکر می کردید یک روز همسر شهید شوید؟

قبل از اعزامشان یک خواب از ایشان دیدم که دو نفری بالای یک کوه ایستاده بودیم، من داشتم می رفتم پایین، حسین آقا به من گفتند که همسر شهید! مواظب باش، من به او گفتم من را این طوری صدا نزن، بعد خندید و گفت باشد، مامان زینب! مواظب باش.

با دلتنگی خود و فرزندانتان برای پدرشان چه می کنید؟

دلتنگی از آن بخش هایی از زندگی است که هم دوستش دارم و خیلی اذیتم می کند، در یک زمانی زینب، بعد فاطمه، و حالا هم محمد مهیار خیلی دلتنگی می کنند، بیشتر وقت ها در برابر صحبت هایشان و دلتنگی هایشان سکوت می کنم، ولی جدیداً به آنها می گویم بیایید و سه تایی با هم گریه کنیم خیلی جالب است بعد این گریه ها سه تایی یک دفعه خنده مان می گیرد.

به نظر شما کتاب شهدا چگونه باید نوشته شود؟ شهدا را باید ستاره نشان بدهیم یا آدم هایی در دسترس که توانستند شهید بشوند؟

من با این که بخواهند شهدا را ستاره های دست نیافتنی نشان بدهند، مخالفم. آنها هم یک انسان بودند شبیه ما، ولی زرنگ تر که متوجه شدن در بزنگا ها چه طور عمل کنند

غالباً واکنش مردم وقتی می شنوندهمسرشهید هستید، چه هست؟

نگاه های مردم وقتی متوجه می شوند من همسر شهید هستم خیلی متفاوت است، بعضی ها همان سوال های تکراری را می پرسند، بعضی ها التماس دعا دارند، بعضی ها هم می گویند طفلک، چه طور شوهرت با سه تا بچه ولت کرد و رفت؟

با توجه به آیه قرآن که می فرماید: گمان نکنید شهدا مرده اند بلکه زنده هستند و نزد ما روزی می خورند، شهید محرابی در سختی های زندگی، راهنمایی تان می کند و به کمکتان می آید؟

من نمی توانم بگوییم هر وقت خواستم شهید بودند و آمدند، ولی هر وقت که واقعاً به اضطرار رسیدم و ملتمسانه به ایشان گفتم خودت بیا و حل کن، آمدند و مشکلم حل شده است. مثلاً مهیار کلاس اول دبستان که بود، یک شب به من گفت مامان مگر نمی گویید شهدا زنده هستند؟ فقط یک بار به بابا بگویید بیاید مدرسه و من بابام را به بچه ها نشان بدهم، بعد دوباره برگردد. من بعد از حرف های مهیار خیلی خودم را کنترل کردم که جلوی او گریه ام نگیرد، و به مهیار گفتم باشد من به بابا میگم ولی خودت هم حتماً به بابا بگو. بعد که محمد مهیار خوابید کلی گریه کردم و به شهید گفتم خودت کاری بکن. فردا صبح که بچه را رساندم مدرسه دیدم یک بنر بزرگ از پدرش در حیاط مدرسه زده بودند، مهیار یک راست دوید و رفت جلوی عکس بعد آمد پیش من و گفت مامان بابا حرف من را شنید و حالا من هم می توانم بابام را به دوست هایم نشان بدهم

مطمیناً به راهی که همسرتان رفته معتقدید، آیا پسرتان را هم تشویق می کنید به این راه برود؟

شهید محرابی در فرازی از وصیت نامه شان خطاب به محمد مهیار گفتند: یک دست لباس و پوتین نظامی برای محمد مهیار خریده ام به محض این که لباس ها کمی اندازه شد اسلحله مرا بردارد و بیاید و اعتقاد قلبی من این هست که آن چیزی که به انسان عزت و آبرو می دهد، جهاد در راه خدا هست

شهید شدن همسرتان سخت تر بود برای شما یا اگر قرار بود خودتان بروید و شهید بشوید؟ اجر کدامش بیشتر است؟

شهید شدن همسرم برای من از شهید شدن خودم به مراتب بسیار سخت تر بود، بعد از شهادت شهید، من بار ها شهید شدم و دوباره زنده شدم.

در این مدت جایی بوده که خیلی دیگر خسته شده باشید از ادامه این راه؟

اگر کار برای خدا باشد، خستگی و افسرده کی معنا ندارد، من هرلحظه دارم با شهید زندگی می کنم، باور دارم به عند ربهم یرزقون بودنش، باور دارم به قول هایی که بهم داد. گذشته از اینها ما ابدیت را در پیش داریم، جایی که قرار هست انشاالله تا بی نهایت در جوار رحمت یزدان متنعم باشیم. دررسیدن به قله خستگی هست، چاله هست، دست انداز هست، مهم این است که ما درحال حرکت هستیم و ناامید نیستیم ما از چند تا ترقه بازی و دست انداز نمی ترسیم و نمی هراسیم.